Savunmasız olmak, insanoğlunun en derin korkularından biridir. Çünkü savunmasızlık, maskelerimizi çıkarıp iç dünyamızı tüm çıplaklığıyla ortaya koymak demektir. Bu durum, eleştirilme, reddedilme veya incitilme riski taşır. Ancak bu risk, beraberinde çok daha büyük bir ödül getirir: Gerçek ilişkiler, samimiyet ve kendimizle barış.
Zayıflıklarımızı göstermek bir kusur gibi algılanabilir. Ancak gerçekte, zayıf yanlarımızı kabul etmek ve paylaşmak, en büyük cesaretin göstergesidir. Çünkü bu, “Ben buradayım, olduğum gibiyim,” diyebilme özgüvenini taşır.
Savunmasızlığın ödülü, derin bağlar kurmaktır. Birine korkularımızı, umutlarımızı ya da kaygılarımızı açtığımızda, o kişiyle daha samimi bir ilişki kurarız. Bu açıklık, karşımızdaki kişinin de kendi savunmasızlıklarını paylaşması için bir davet olur. Maskelerin olmadığı bu alan, gerçek bir güvenin ve sevginin yeşerebileceği yerdir.
Bu cesaretin riskleri yok mudur? Elbette vardır. Savunmasız olduğumuzda bazen reddedilebilir, bazen yanlış anlaşılabiliriz. Ancak bu risk, yalnızlık ve maskeler ardında yaşamanın getirdiği duygusal yükten çok daha hafiftir. Çünkü savunmasızlık, bizi hayata ve insanlara daha gerçek bir şekilde bağlar.
Savunmasız olmayı reddetmek, kendimizi korumak için ördüğümüz duvarların ardında yaşamaktır. Ancak bu duvarlar yalnızca dışarıdan gelen acıları değil, içeriye girebilecek sevgiyi ve anlamı da engeller. Bu yüzden savunmasızlık, incinme riskini göze almak demektir; ama bu risk, ödülünün yanında küçüktür. Çünkü en derin mutluluklar, en anlamlı bağlar ve en gerçek yaşam, savunmasız olmayı göze alanlara gelir. Çünkü insanı insana yakınlaştıran ve hayata anlam katan, tam da bu cesur açıklıktır.
