Bizim Monşerler Sokak’ta yazları yaşayan bir komşum var.
Bu aralar hayatının yol ayrımında.
İstanbul sayfasını kapatıp tamamiyle bir Ayvalık sayfası açmaya hazırlanıyor.
Tabi kolay değil bu kadar keskin kararlar alabilmek.
Bu yüzden de kafasını kurcalayan bir şey oldu mu beni arıyor.
Çocuğunun okulu,
Ayvalık’ta kışın yaşam,
İstanbul’daki hız!
Ben de kendisini cesaretlendiriyorum buraya gelmesi için.
Çünkü biliyorsunuz kışın bizim sokak biz bize kalıyor.
Geçenlerde yine sorulara cevap verdikten sonra aklıma geldi.
Ya benim çocukluğum zamanında Ayvalık’a gelseydi ne yapardı acaba?
Şimdilerde Ayvalık eskiye göre daha kalabalık ve sosyalleşmek için bir sürü alternatif var.
Biz küçükken cumartesileri öğleden önce meydana giderdik.
Biraz dolaşıp sonra sinemaya…
Sonra pastanede bir şeyler yerdik.
Sonra yürüyerek ya da günden dönen teyzelerle otobüse biner eve dönerdik.
Biraz hareket katmak için kaset satan dükkanlara gider “İlker Karayıldız’ın son kaseti çıktı mı ?” diye sorardık.
Yavaş akan bir yaşamdı ama
tüm ruhunla hissederdin huzuru.
Bunları da anlatayım yeni daimi monşere bir dahakine.
