Evin hep o köşesinde oturmayı severdi.
Oturduğu yerden bütün sokak gözükürdü.
Bir taraftan da televizyon gözükmeliydi.
Televizyondan sıkıldığı an sokağa bakardı.
Gelene geçene mi bakardı yoksa geçmişteki bir ana mı bilemem ama o, pencereden dışarıyı izlemeyi çok severdi.
Sokağa bakmaktan sıkıldığı an tekrar televizyona dönerdi.
Yılların yorgunluğunu dinlenerek çıkarmak isterdi
ki çok yorgundu.
Büyütülen üç çocuk… Sonrasında torunlar… Üstüne eşinin görme kaybı derken yıllar uçmuş gitmiş, köşesinde yılların yorgunluğunu atma vakti gelmişti.
Attı da.
Hiç yük olmak istemezdi, yük olmadan da ebediyete intikal etti.
Sokakta gördüklerine dair komik yorumları da bizlere güzel anı olarak kaldı.
Bu bayram evinin önündeki daracık sokakta oluşan “Cunda’ya gitmek isteyen araba konvoyunu” görse ne derdi acaba benim canım anneannem?
Ama gözü arkada kalmadı bence. Onun yerine ben yorumları fazla fazla yaptım. Beni tanıyanlar bilir eksik kalmadım anneannemin yorumlarından:)
